Raamlicht en gordijnen

Nee, dit is geen berichtje over interieurdesign of een home makeover a la VT-wonen. Het gaat over hoe je in je eigen omgeving met minimale middelen en creatieve ideeën prachtige sfeervolle foto’s kunt maken.

De benodigdheden voor deze foto’s waren:

• een fotocamera
• een raam met verduisterende gordijnen
• voldoende daglicht
• een reflector
• een mooi model (met dank aan Birte Dirks!)
• een aantal creatieve ideeën

Hiermee zie je dat fotografie niet altijd draait om de nieuwste, beste fotocamera of hoeveel flitsers je gebruikt maar hoe je creatief omgaat met de gegeven situatie. Het geeft ook aan dat er niet altijd een prachtige locatie of grote geoutilleerde studio voor nodig is om een bijzonder portret te maken. De locatie was een doodgewone kamer met een groot raam en gordijnen van de kwantum ;-). Het zou dus in (bijna) elke willekeurige huiskamer kunnen.  Iets dat naar mijn mening jammergenoeg te weinig gebeurt.

Het thuisportret, persoonlijk en bezield

De trend in portretten is dat we in professionele fotostudio’s  danwel op een idyllische of juiste stoere locatie op de gevoelige plaat worden gezet. Maar waarom niet gewoon gezellig thuis? Op de plek waar je je het meest ontspannen voelt, waar je dierbare spullen zijn. Waar elk hoekje een herinnering bergt. Geeft zo’n portret in je eigen omgeving niet een beter beeld van iemands persoonlijkheid? Ik vind van wel! Daarom pleit ik ervoor om meer van dit soort heel persoonlijke portretten te laten maken. Zie bijvoorbeeld mijn portretsessie met Franky Gomez .

Tuurlijk, zo’n portret in eigen omgeving maakt het de fotograaf een stuk lastiger. In een fotostudio heb je veel meer controle over de omgeving en het licht. Ook op lokatie is het een stuk overzichtelijker, meestal gebruikt de fotograaf een aantal vaste locaties waar hij of zij goede ervaringen mee heeft. De omgeving en het aanwezige licht zijn zodoende redelijk bekend. Maar bij iemand thuis is een stuk lastiger. De ruimtelijke situatie is onbekend evenals de soort en kwaliteit van het licht.  Het is voor de fotograaf een sprong in het diepe. Maar het is ook een uitdaging. Je creativiteit wordt op de proef gesteld, je kennis en kunde worden getest. Je comfortzone wordt weer opgerekt. Dit alles is nodig om te groeien als fotograaf en als mens.

Hierdoor ontstaan bijzondere portretten, het zullen ook portretten zijn die afwijken van de standaard portretten die je al zoveel ziet. Geen perfect belicht portret tegen een even perfecte egale achtergrond. Maar het nadeel van perfectie is dat het emotieloos is. In al zijn perfectie mist zo’n foto de imperfectie die juist ziel geeft aan een portret. Maar staat de geportretteerde hierop wel te wachten?  Mijn ervaring is dat als je samen met de geportretteerde bespreekt dat dit geen standaard portret wordt maar een gezamenlijk creatieve zoektocht naar een persoonlijk portret, dus je model deelgenoot maakt in de creatie van het portret, dan zal hij of zij het portret des te meer waarderen.